جاودانگان در میان ملتها چند گروهند ، اساتید بواسطه علمشان ، مخترین بواسطه اختراعشان و ... شهـدا نیز
جاودانگان در میان ملتها هستند و آنچه که او را جاودانه می کند خون است اما جاودانه ترین جاودانه ها شهید است چرا که پیامبر اکرم (ص) فرمود : بالا دست هر نیکوکاری نیکوکار دیگری است تا آنگاه که شهید شود . همین که در راه خدا شهید شد بالا دست دیگری ندارد .
شفاعت شهید :
در احادیث چنین آمده است که خداوند شفاعت سه طبقه را در روز قیامت می پذیرد . که یکی از آنان شـهید است . این شفاعت ، شفاعت هدایت است . ظهور و تجسم حقایقی است که در دنیا اتفاق افتاده است . این شهدا هستند که گروه گروه مردم را از ظلمات و گمراهی نجات داده و به شاه راه روشن هدایت رسانده اند .
امیرالمومنین علی (ع) می فرماید : خدا شهدا را در قیامت به بابها و جلال و عظمت و نورانیتی وارد می کند که اگر انبیا از مقابل آنان بگذرند و سواره باشند به احترام شهدا پیاده می شوند .
قداست شهید :
در اسلام وقتی می خواهند مقام کسی را بالا ببرند او را با شهید برابر می کنند . مثلاً می گویند اگر طالب علم ، حقیقتاً انگیزه اش تقرب به خدا و خدمت باشد و در طی کسب علم بمیرد شهید از دنیا رفته است این نشان دهنده ارزش و قداست شهید است اما کلمات به خودی خود در قالب لغت به جهت لفظ بودن قداستی ندارد . این معنی آن کلمه است که قداست می بخشد و دراسلام کلمه شهید قداستی خاص دارد که حاله ای از نور آن را فرا گرفته است .
از نظر اسلام هر کس به مقام و درجه شهادت نائل آید ، یعنی واقعاً در راه هدفهای عالی اسلامی به انگیزه برقراری ارزشهای واقعی بشری کشته شود به یکی از عالیترین و واقعی ترین درجات و مراتبی که یک انسان ممکن است به آن دست یابد رسیده است . اما باید دید منشأ قداست شهید چیست ؟ آیا کشته شدن مقدس است ؟ ما می دانیم مرگ و میرهای اشخاص انواع و اقسام دارد :
1- مرگ طبیعی : شخص عمر طبیعی خود را به پایان می رساند و به طور طبیعی می میرد . این گونه مرگها قهراً عادی تلقی می شود . نه افتخار آمیز است و نه ملامت خیز ، و حتی تأسف زیادی به دنبال خود نمی آورد و قهراً این گونه مرگها نفله شدن هم تلقی نمی شود .
2- مرگ اخترامی در اثر بیماریها : مثلاً حصبه ، وبا ، و غیره ، یا در اثر حوادث یا سوانحی از قبیل زلزله و سیل . این گونه مرگها هر چند ملامت یا افتخاری ندارد ، اما نفله شدن است و قهراً موجب تأسف .